Ciśnienie wysoko ponad normę to tutaj norma
Ci co lubią zaszaleć jadą do Queenstown bo to mekka dla szalonych, chcących pobyć szalonymi lub ich poudawać. Stąd, jak mawiają miejscowi, jak pisują w folderach reklamowych, powtarzają po folderach w przewodnikach, wywodzi się idea skakania w przepaść z przywiązaną do nóg liną. Nie wierzcie, bo są sobie tu na Południowym Pacyfiku takie piękne wyspy, które nazywają się Vanuatu i to tam miejscowi od setek lat w ramach rytuałów inicjacyjnych skaczą ze specjalnie zbudowanych do tego celu konstrukcji z lianą uwiązaną do nogi. No ale niech im będzie, że stąd. Nie ważne skąd, ale ważne, że można i to naprawdę w spektakularnych okolicznościach przyrody. Ale to nie wszystko, bo i z samolotu z przeszkoloną osobą towarzyszącą da się tu wyskoczyć, i polatać balonem, na paralotni, w helikopterze i super szybką motorówką wąskim kanionem popływać. Queenstown to niekwestionowana stolica adrenalinowych atrakcji, a przynajmniej tak piszą w folderach i przewodnikach, bo już od lat tym podobne rozrywki serwowane są np. w popularnym Nelson. No nie ważne, ważne, że i ja tu byłem i korzystając z uprzejmości organizatorów tych przyjemności trochę adrenaliny wyprodukowałem. Najbardziej wiarygodną i dysponującą najlepiej rozbudowaną ofertą firmą jest tu chyba @realjourneys i z nich korzystając doświadczałem większości atrakcji. Bardzo dobrze zorganizowani z nowoczesną infrastrukturą, kulturą i wiedzą zatrudnionych tu ludzi. Jest też taka firma, co się specjalizuje w adrenalinowych przeżyciach, nazywa się po maorysku Ngai Tahu, i specjalizuje się między innymi w pływaniu wspomnianą już super szybką łodzią Jetboat po kanionie rzeki Shotover. Tak przy okazji to nawet sama Jej Wysokość Królowa Elżbieta tu była, przy okazji serdeczne życzenia zdrowia dla zacnej jubilatki : – ), co prawda nie pływała, ale już następcy tronu Kate Middleton i książę William jak najbardziej tak.
Gorące życie mroźnych nocy
I tacy nabuzowani naturalnymi dopalaczami turyści nie mogą spać, więc balują do rana w lokalnych przybytkach nocnego życia. Wyludnione w dzień miasto ożywa wieczorem. Zapełniają się niezliczone knajpki, muzyka na żywo płynie z głośników i miesza się ze sobą w swoistej kakofonii, która jest jednak jakaś taka przyjemna, uzasadniona, na miejscu.
Królowa gór
A miejsce urzeka. Pięknie położne jest to Queenstown, na brzegu jednego z niezliczonych w tym regionie górskich jezior. Za plecami miasta wznoszą się sięgające nieba szczyty. Miasto ciągnie się urokliwie wzdłuż jeziora, jest maleńkie, kameralne, na niższych wzgórzach rozsiane domki świecą wieczorem dopełniając jego piękna. Queenstown to również baza wypadowa do okolicznych atrakcji. Stąd miłośnicy wędrówek ruszają na szlaki. Najważniejsze z nich, kilkudniowe, zaliczające się do grona tzw. Great Walks of NZ to Kepler, Routeburn i uważany za jeden z najpiękniejszych szlaków świata Milford.
Naj naj naj
Turyści uwielbiają różne „naje”. Wystarczy, że coś jest naj, albo zostało tak chociaż nazwane, a już turystyka rozwija się tam świetnie, ludzie pędzą, płacą, robią zdjęcia i są dumni, że byli w jakimś naju, stali koło naja, dotykali naja, no w ogóle naje rządzą. Do Milford nie trzeba wcale iść szlakiem 4 dni. można też tam pojechać autobusem z Queenstown. Na piechotę szkoda czasu, bo to jedyne 300 km. Co to jest Milford Sound? Miejscowi, ich foldery i przepisujące foldery przewodniki nazywają go którymś tam cudem natury na świecie. Nie jest wcale soundem, bo soundy powstają wskutek wrzynania się w ląd wody morskiej gotowymi trasami wytworzonymi przez uchodzące do morza rzeki. Jest fiordem, czyli takim głębokim śladem po przejściu lodowca, który wypełnił się morską wodą. To czemu się mówi, że sound? Bo ktoś tak kiedyś powiedział i tak już zostało, bo się przyjęło. Samo życie : – ) Ileż my takich gotowców w życiu mamy i powtarzamy, bezrefleksyjnie, no bo skoro tak jest, to znaczy że prawda i już.
A wracając do Milford Sound, to ów fiord : – ) otoczony jest jak na fiord przystało monumentalnymi górami, po których co krok spada jakiś wodospad. Można tam wsiąść na statek i popłynąć, pozachwycać się, porobić zdjęcia. Ze względu na to. że skały pionowo wbijają się w wodę i pod powierzchnią również pionowo suną jeszcze ze trzysta metrów, statki mogą dziobem wręcz dotknąć pionowej ściany, a gdy to robią pod wodospadem turyści mają wielką i mokrą uciechę.
Od bogactwa do biedy nie jest daleko, w Queenstown jakieś 200 metrów
Pisałem dużo, załatwiałem kolejne atrakcje, może i dla was jakiś tekst zaległy na bloga, no sporo godzin z komputerem w hotelu, w którym właśnie mieszkałem. Doba skończyła się już sporo temu, ale zajęty, pochłonięty, zapamiętały pisałem do upadłego i myślałem, że jak skończę, to sprawy załatwię, kolejną noc zaklepię, bo w sumie w drogę już tego dnia miałem ruszać, ale coś wypadło, potwierdzili że mnie na jakąś kolejną atrakcję zapraszają, więc zostałem. No wstaję wreszcie, idę do recepcji i mówię, żeby się cieszyli, bo jeszcze jedną noc u nich spędzę. Na to miły pan mnie informuje, że mu przykro, że nie mieli pojęcia i że się cali wyprzedali i nie ma miejsca. Niezrażony myślę sobie, że to nawet dobrze, bo inny hotel poznam i będę miał szersze rozeznanie. Idę do kolejnego i tam mówią to samo, następny także, i inny, i już obszedłem, a potem to już obdzwoniłem wszystkie tanie, średnio tanie, lekko drogie, drogawe, mocno przesadzone, wypasione, cenowo porąbane, i wszędzie ta sama odpowiedź. Jest późny wieczór, już nigdzie się stąd nie dostanę. Ale jak to tak? No co jest? Noc zapadła, a ja błąkam się po trzech na krzyż ulicach i mocno myślę, co zrobić, bo nocy tu się na ławce nie przesiedzi. Za zimno, wieczorem temperatura o tej porze roku, a mamy piękną złotą jesień właśnie, tak tak piękną złotą jesień, ze złotych liści utkaną, i z czerwonych, pomarańczowych, rudych, purpurowych. Wielokrotnie słyszałem jak starsi mawiali, że niema na świecie takiego drugiego kraju, gdzie by ów cud natury podziwiać się dało. Złota jesień to Złota Polska Jesień, bo tylko w naszym kraju takie liście się robią. No nie tylko.
Jesień zatem w NZ a w górskim Queenstown zimno jest nocami. Krążę, myślę i trochę tak śmiesznie, bo dopiero co super atrakcjami dnie powypełniane, a tu nagle, w jednej chwili błąkam się jak bezdomny, bo tak naprawdę teraz bezdomny jestem i nie mam gdzie głowy położyć i czym się przykryć i dachu nikt swojego udzielić mi nie chce. Wchodzę do sklepów, pytam na ulicy, proszę w hotelach o chociaż jakiś kawałek podłogi. Nie ma zgody, nie ma pozwolenia, przepisy zabraniają. Wreszcie do azjatyckiej knajpki wchodzę. Mówię, że taka jest sprawa. Chłopak z dziewczyną myślą i mówią, że jest tak szansa, że w takim jednym hotelu po ósmej wieczorem już nikogo z obsługi nie ma , goście sami sobie radzą. Że mogę tam iść i na piętrze w kuchni jakoś się umościć. Idę więc zacny pan jeszcze chwilę temu, jak złodziej się skradam do nie swojego hotelu, przez nikogo nie zapraszany, wchodzę, ukradkiem w pokoju z telewizorem pośród gości siadam, pozdrawiam, wymieniam z niektórymi niezobowiązujące zdania i jak jeden z nich swobodnie coraz bardziej się gnieżdżę na sofie. Jakiś film leci, potem kolejny, w tej kuchni co miała być pusta ciągle ktoś się kręci. Wreszcie powoli się wykruszają, rozchodzą do swoich pokoi. Niestety kilku zabawowych koleżków siedzi wciąż, coś tam sobie popalają i spać im się nie chce. Siedzimy, gadamy, bo im się bardzo chce gadać i nie śpię. Wreszcie i oni już miękną, Rocky 2 się skończył, poszli spać. Wygodnie na sofie przed telewizorem w pokoju wypoczynkowym jakiegoś hostelu pospałem w cieple do rana. Rankiem wymknąłem się szczęśliwy cały, że noc w cieple przetrwałem.
Potem poszedłem do tych chińskich dzieciaków podziękować serdecznie, że z kwitkiem nie odesłali, że podrzucili pomysł, o którym w przewodnikach i reklamowych folderach nie piszą. Może i dobrze, bo by mi ktoś inny zajął moją sofę.
Dużo radości i wdzięczności naodczuwałem się właśnie tej nocy, że Chińczycy pomogli, że sofa, że fajny wieczór przed telewizorem z ciekawymi ludźmi, że po angielsku, że sofa a nie podłoga w kuchni, że z poduszek z sofy można złożyć kilkuczęściową kołderkę, że mi ciepło, że miałem ufność, że jakość to będzie i jakoś to było, fajnie zupełnie, nieprzewidywanie, zaskakująco, do końca nie wiadomo, a jednak. W mieście królowej spałem tej nocy najlepiej, czułem się po królewsku, doceniałem każdą chwilę i prawdziwie na niej skoncentrowany czułem w sobie ogromną wdzięczność – to ona zaprosiła mnie do komnat, to ona pościeliła wyjątkowo dla mnie królewskie łoże z baldachimem. Tak sobie idę rano po tej nocy chodnikiem wzdłuż sklepowych wystaw i wzrok mój przykuwa sentencja – autor Conrad Anker – poniżej:
True You soon